Prowadzące proszą wszystkich o powitanie metodą kciuka. Każdy uczestnik podaje swoje imię, funkcję w ZHP oraz określa na ile w skali od 1 do 6 czuje się zmotywowany do udziału w zajęciach.

Prowadzące przedstawiają zebranym cele i zamierzenia warsztatów oraz zasady, jakimi będą się one rządzić (mówienie prowadzącym po imieniu, miła, rozluźniająca atmosfera warsztatów, możliwość picia i jedzenia podczas zajęć o ile nie przeszkadza to w wykonywaniu ćwiczeń, praktyczny charakter zajęć – zredukowanie teorii do minimum potrzebnego, aby zrozumieć mechanizmy działania, odsłanianie przy każdym ćwiczeniu „Złotych zasad motywowania”, wprowadzanie przerywników w zależności od potrzeby grupy itp.). Po zapoznaniu uczestników z intencjami prowadzących zostają oni podzieleni na 2 grupy według posiadanych stopni instruktorskich i harcerskich. Dalsze zajęcia odbywają się w tych grupach w dwóch osobnych salach.

Prowadząca informuje, że rozpoczyna się moduł ogólny. Metodą pogadanki grupa wspólnie ustala, a następnie zapisuje na szarym papierze definicję motywowania.

Prowadząca dzieli grupę na 4 zespoły, z których każdy dostaje za zdanie wypisanie na szarym papierze jak najwięcej przykładów rzeczy, które motywują lub demotywują do działania (I grupa – Co motywuje drużynowego do działania; II grupa – Co motywuje zwykłego członka drużyny do działania; III grupa – Co demotywuje drużynowego do działania; IV grupa – Co demotywuje zwykłego członka drużyny do działania.).
Po ukończeniu zadania liderzy grup odczytują wyniki swojej pracy na głos, a pozostali uczestnicy warsztatów uzupełniają ich listy o własne propozycje.

Aby ukazać uczestnikom warsztatów, że każdy człowiek jest inny i wymaga indywidualnego traktowania ochotnik dostaje za zadanie sprzedanie telewizora zupełnie innym klientom: dziecku, nastolatkowi i emerytowi.
Po ćwiczeniu następuje jego wspólne podsumowanie.

Cała grupa ma do odegrania interaktywną scenkę. Drużynowy ma przeprowadzić rozmowę z zastępowym, który zaniedbał swoje obowiązki i nie przygotował śpiewników na obóz drużyny. Przed rozmową z nim ma zaproponować Radzie Drużyny konkretne pomysły rozwiązania problemu oraz zasięgnąć rady swojej kadry.
Członkowie Rady Drużyny dostają wcześniej kartki z informacjami na temat problemowego zastępowego, jednakże mogą je ujawnić tylko wówczas, jeśli drużynowy o nie zapyta (wymieni słowo-klucz). Podobną kartkę dostaje również osoba grająca zastępowego, on również może się bronić tylko, jeśli drużynowy wymieni odpowiedni powód, jaki zmusił go do zaniedbania obowiązków.
Po ćwiczeniu następuje podsumowanie, w którym prowadzące ujawniają ile drużynowy dowiedział się podczas rozmów o swoim zastępowym, a grupa ocenia na ile te informacje pomogły mu skutecznie rozwiązać problem.

Wszyscy zebrani wychodzą na zewnątrz. Uczestnicy warsztatów podzieleni na 2 zespoły mają za zadanie zbudowanie mostu z papieru na przyniesionych ze sobą krzesłach. Każda z osób w grupie ma jakaś wadę (nie widzi, nie słyszy, nie mówi, ma tylko jedna rękę, jest flegmatyczna, marudzi) i musi zgodnie ze swoim ograniczeniem wykonywać powierzone obowiązki. Wygrywa drużyna, która w najkrótszym czasie zbuduje najtrwalszy most.

Przyboczny dostaje od drużynowego (prowadzącej zajęcia) zadanie, aby zmotywować całą drużynie do sprzątania po poprzednim ćwiczeniu. Grupa zorganizowana jest w zastępy, a przyboczny może rozporządzać ich pracą według własnego planu. Każdy z uczestników dostaje małą karteczkę, na której jest napisane, jaką ma funkcję w drużynie oraz czy ma przejawiać postawę chętnego czy niechętnego do wykonywania zadań.
Po obu ćwiczeniach następuje podsumowanie, w którym prowadzące zwracają uwagę na to, że nie od każdego można wymagać tyle samo, a dobry szef dostosowuje zlecane zadania do konkretnych osób. Grupa ocenia także rolę zastępowych w motywowaniu drużyny. Prowadzące wskazują na fakt, że drużynowy powinien skupić się na motywowaniu przybocznych i zastępowych, a oni powinni dalej motywować swoich podopiecznych.

Prowadząca informuje, że rozpoczyna się II moduł "Motywowanie jednostki do rozwoju". Na wstępie prowadząca przypomina, że metoda harcerska daje drużynowym gotowe sposoby motywowania – instrumenty metodyczne, w tym przygotowane specjalnie z myślą o wszechstronnym rozwoju - stopnie i sprawności.
Dla przećwiczenia dostosowywania odpowiedniego czynnika motywacyjnego do konkretnej osoby oraz sytuacji prowadzące proponują uczestnikom ćwiczenie „recepta”. Po podziale na dwójki jedna osoba z pary wciela się w lekarza, a druga w pacjenta, który przychodzi do gabinetu z konkretnym powodem niechęci do zdobywania stopni (prowadząca prosi uczestników o wybranie przykładów z ich życia lub znanych im dobrze osób). Lekarz ma za zadanie na podstawie objawów i zachowań pacjenta postawić diagnozę oraz zalecić odpowiednią kurację, którą zapisuje na recepcie (może korzystać z wypisanych wcześniej na szarym papierze czynników motywujących). Po kilku minutach następuje zmiana w parach.
W omówieniu ćwiczenia prowadzące pytają uczestników, jak poradzili sobie z motywowaniem do rozwoju, zachęcają ich do wymiany doświadczeń.

Prowadząca dzieli zebranych na 3 zastępy. Każdy zastępowy dostaje instrukcję przeprowadzeniu w swoim zespole jednego z zadań na sprawność „plastyk”. W instrukcji zawarte są również rady, jak dopingować pracujących harcerzy. W toku zadania mają oni posługiwać się zwykłymi potwierdzenia i zaprzeczeniami, które nie niosą ze sobą wiele emocji czy wysiłku, ale skutecznie podtrzymują zapał do pracy lub dają podopiecznym informację zwrotną.
W podsumowaniu prowadzące pytają uczestników, jakie zachowania ich zastępowych oceniliby jako zachęcające do pracy.

Prowadząca informuje, że rozpoczyna się III moduł "Motywowanie grupy do działania".
Prowadząca prosi zebranych o przywołanie w pamięci sytuacji w ich drużynach, kiedy jakaś osoba była wybitnie niechętna do wykonania konkretnego zadania. Następnie prosi 3 ochotników o wcielenie się w rolę zdemotywowanych harcerzy, a kolejnych 3 o przeprowadzenie z nimi rozmowy motywacyjnej.
W podsumowaniu uczestnicy sami oceniają jakość przeprowadzonych rozmów. Przy okazji prowadzące omawiają tzw. metodę kanapki oraz inne zasady skutecznego zwracania się do podopiecznych.

Prowadząca informuje, że rozpoczyna się IV moduł "Motywowanie siebie do rozwoju i działania".
Prowadząca rozdaje każdemu uczestnikowi „Mapę myślową – poradnik pozytywnego myślenia”, zawierający rady, jak szukać w sobie sił i powodów do podjęcia działania, a następnie dzieli zebranych na trzy zespoły. Uczestnicy mają za zadanie opatrzyć każdy punkt uniwersalnego przewodnika przykładami z życia (I grupa podaje przykłady z motywowania siebie do zdobywania stopni, II grupa podaje przykłady motywowania siebie do przygotowania dużego przedsięwzięcia z drużyną, III grupa podaje przykłady motywowania siebie do rozwijania pozaharcerskich zainteresowań).
Po wykonaniu zadań ochotnicy przedstawiają wyniki swojej pracy, a grupa wspólnie je podsumowuje.

Rozpoczyna się ponownie moduł ogólny: Obie grupy spotykają się ponownie w jednym pomieszczeniu.
Prowadząca dzieli wszystkich uczestników na dwa przemieszane zespoły. Pierwszy za zadanie wymyślić jak najwięcej argumentów przemawiających za tym, że „Krytyką można dobrze motywować do pracy”, drugi natomiast stara się obalić powyższą tezę.
Po skończeniu prezentacji argumentów obu stron prowadząca prosi zebranych, aby wyrazili swoje prywatne zdanie nt. roli negatywnych komunikatów w procesie motywowania.

Po zakończeniu wszystkich ćwiczeń prowadzące odsłaniają pozostałe złote zasady motywowania (a także rozdają uczestnikom ich wydrukowane kopie) i pokrótce omawiają każdą nich. Po powtórzeniu treści proszą, aby uczestnicy zadeklarowali co jeszcze wymaga wyjaśnienia lub pogłębienia, po czym zgodnie z potrzebami dzielą grupę na „małe kółka dyskusyjne”. W kółkach dodatkowych wyjaśnień udzielać będą zarówno obie prowadzące, jak i pozostali uczestnicy, rozumiejący konkretne treści.

Prowadzące proszą wszystkich uczestników o wypełnienie ankiet ewaluacyjnych.

Prowadzące dziękują wszystkich zebranym za udział w zajęciach i zakańczają zbiórkę obrzędowym przekazaniem iskry.