Czego w kontekście tak nowomodnego terminu jak “teambuilding” można się nauczyć w Stumilowym lesie? Czy Sowa Przemądrzała, Mama Kangurzyca lub Królik mają w tej materii coś wartościowego do powiedzenia? A jeśli nawet, czy zaoferują odpowiedzi na wszystkie nurtujące Cię pytania?
Te zajęcia nie mają na celu przekazania lub usystematyzowania fachowej wiedzy odnośnie do procesów grupowych, stylów przywództwa czy motywowania. Ich intencją jest podzielenie się zestawem sprawdzonych sposobów na budowanie i kierowanie zespołem instruktorskim.
Zapraszam na spotkanie przy aromatycznej herbacie, gdzie można się będzie zasłuchać w opowieść o tym, jak traktować instruktorów, aby odkryć i wzmocnić ich lepsze “Ja”. Proponuję, aby spojrzeć na ZHP jak na wspólnotę osób o tych samych szczytnych ideałach i wspólnych celach. Nie namawiam jednak, aby wszystko co usłyszysz, zobaczysz i czego doświadczysz przyjmować jak prawdę objawioną. Każdy z nas ma swój sposób na przywództwo, ale z pewnością można się zainspirować radami opartymi o wieloletnie doświadczenie.
Autor:
Recenzent:
Treści:
- budowanie wspólnoty instruktorskiej
- teambuilding
- delegowanie zadań i uprawnień
- opisy funkcji
- motywujące i demotywujące zachowania lidera
Zamierzenia:
Po zajęciach/warsztatach/... uczestnik będzie:- znał, rozumiał i umiał ocenić "metodę Stumilowego Lasu", jako sposob prowadzenia zespołu instruktorskiego
- ocenić własną umiejętność kierowania zespołem
- umiał rozsądnie delegować zadania i uprawnienia
- znał rolę lidera w grupie
- potrafił pracować z opisem funkcji
- wiedział, jakie zachowania lidera działają motywująco na zespół, a jakie demotywująco
Informacje organizacyjne
10
15
20
Wymagane: doświadczenie w kierowaniu zespołami instruktorskimi
W trakcie jednego z ćwiczeń będą także potrzebni dwaj prowadzący pomocniczy (szczegóły w przebiegu)
Wymagania lokalowe, sprzętowe i potrzebne materiały
Miejsce:
klimatyczne, ustronne miejsce ze stołem (będziemy pić herbatę i jeść ciastka) oraz ławkami do wygodnego siedzenia
Warunki:
potrzebny dostęp do prądu i wody (będziemy pić gorącą herbatę/kawę)
Wymagane materiały:
Do zapewniania ze strony Zlotu: czajnik elektryczny (do gotowania wody na herbatę), kilka rodzajów herbaty i kawy, cukier, kilka rodzajów ciastek, długopisy, ankiety ewaluacyjne dla każdego uczestnika zajęć po 1.
Do zapewnienia ze strony prowadzącej: porcelanowe kubki i filiżanki, łyżeczki do herbaty, kartki z makulatury do notatek publiczności.
Materiały uczestnika:
długopis
Ubiór uczestnika:
wygodny
Przebieg
Zadzierzgnięcie więzi
Gawęda o śrubce
Sowa: baczny obserwator
Po odegraniu dramy prowadząca prosi o ocenę własnego zachowania przez osobę grającą szefa (w tym wymienienie jak największej ilości zachowań korygujących i wzmacniających, jakich użył), a następnie osoby, które odgrywały członków zespołu (w tym wymienienie jak największej ilości zachowań korygujących i wzmacniających, których byli adresatami). W ostatniej fazie podsumowania publiczność porównuje swoje spostrzeżenia z tym, co już zostało powiedziane: czy wiele spraw umknęło szefowi?
Na zakończenie ćwiczenia prowadząca zwraca uwagę na to, że szef jest odpowiedzialny nie tylko za to czy jego ludzie wywiązują się ze swoich zadań, ale także jak to robią.
Sowa: radę dam czy tego chcesz czy nie
Po 15 minutach prowadzenia rozmów prowadząca prosi zebranych o ich podsumowanie: co osoby zwierzające się ze swoich problemów ceniły w postawie rozmówcy, a co je odstraszało? Po wyczerpaniu tematu prowadząca prosi kilku z uczestników o odczytanie fragmentu opracowania „Prowadzenie zespołu instruktorskiego metodą Stumilowego Lasu” dotyczącego sowy. Następnie prowadząca zapoznaje się także ze zdaniem uczestników na ten tematy poruszone w dwóch ostatnich ćwiczeniach. W razie potrzeby przywoływane są także przykłady z życia.
Kangurzyca: magiczne słowa
W podsumowaniu prowadząca podkreśla „magiczną” moc użytych zwrotów w kierowaniu zespołem instruktorskim, a następnie prosi kolejne osoby o odczytanie fragmentu opracowania „Prowadzenie zespołu instruktorskiego metodą Stumilowego Lasu” dotyczącego kangurzycy. Jeśli uczestnicy mają jakieś uwagi lub pytania rozszerza zawarte tam treści, a także słucha ich przemyśleń i doświadczeń.
Królik: warto zrzędzić
W ramach podsumowania odczytany jest kolejny fragment opracowania, po którym każdy może zabrać głos zgodnie z własnymi przekonaniami.
Tygrysek: ogniem i tarczą
Mając 60 minut do dyspozycji uczestnicy mają zaplanować i przeprowadzić przedsięwzięcie, które pozwoli im wyrazić wszystkie trzy zasady harcerskiego wychowania (służbę, pracę nad sobą i braterstwo). Ponieważ są zespołem instruktorskim to projekt powinien być niebanalny i godny powtórzenia. Przed realizacją musza uzyskać akceptację prowadzącej. Do dyspozycji mają magazyn programowy szlaku czerwonego (jednym z pomocniczych prowadzących musi być ktoś z kadry stałej szlaku, kto okaże się jednak mało pomocny np. nie będzie odbierał telefonu, będzie robił kłopoty przy wydawaniu materiałów). Innymi przeciwnościami będą kpiące uwagi postronnych obserwatorów (drugi pomocniczy prowadzący) oraz niedowierzanie głównej prowadzącej w to, że projekt ma sens i może się udać. „Przeszkadzacze” powinni być w swoich rolach autentyczni, więc nie nachalni czy niepotrzebnie niegrzeczni, ale jednak jawnie „nie po ich stronie”.
W podsumowaniu prowadząca pyta uczestników, jak wpływały na ich zapał do pracy impulsy płynące ze strony szefa i jego zastępców: Czy zachęcali do działania słowem i czynem? Czy szybko się zniechęcali? Czy przekazywali grupie negatywne emocje wywołane nieprzychylnymi zachowaniami otoczenia? Po tym jak sama grupa oceni postawy swoich przywódców, a prowadząca wyjaśni „mechanizm” ćwiczenia odczytany zostaje kolejny fragment „Prowadzenia zespołu instruktorskiego metodą Stumilowego Lasu”. Prowadząca prosi zebranych o komentarz odnośnie postawy Tygrysa, a także poparcie argumentów za lub przeciw konkretnymi przykładami.
Kubuś: niech się z ciebie śmieją
Po tym, jak każda chętna osoba się wypowie prowadząca daje uczestnikom do odczytania ostatni fragment opracowania, dotyczący Kubusia. Tak jak poprzednio pozwala następnie, aby zebrani odnieśli się do zebranych w nim myśli, a także w razie potrzeby uzupełnia je konkretnymi przykładami z życia.