Na wstępie prowadząca proponuje zebranym herbatę, a w trakcie jej parzenia, w swobodnej atmosferze, prosi, aby każdy powiedział coś o sobie, w tym ujawnił, z którą z postaci ze Stumilowego Lasu najmocniej się utożsamia.

Po krótkim przedstawieniu i upewnieniu się, że wszyscy dostali już coś ciepłego do picia prowadząca opowiada/odczytuje gawędę o śrubce. W podsumowaniu podkreśla, że w każdym instruktorze drzemie potrzeba bycia częścią Czegoś Wielkiego i że warto tę potrzebę u swoich ludzi pielęgnować.

Prowadząca wyłania z grupy kilku ochotników. Pierwsza osoba ma odegrać rolę szefa zespołu, pozostałych pięć: członków zespołu. Każdy z aktorów dostaje karteczkę z opisem swojej postaci, której nie powinien pokazywać pozostałym. Zadaniem publiczności jest spisanie wszystkich dobrych i złych zachowań (zarówno odegranych, jak i opisanych w rozmowach) członków zespołu oraz zaznaczenie w ilu z tych przypadków szef udzielił zainteresowanemu odpowiedniej informacji zwrotnej.
Po odegraniu dramy prowadząca prosi o ocenę własnego zachowania przez osobę grającą szefa (w tym wymienienie jak największej ilości zachowań korygujących i wzmacniających, jakich użył), a następnie osoby, które odgrywały członków zespołu (w tym wymienienie jak największej ilości zachowań korygujących i wzmacniających, których byli adresatami). W ostatniej fazie podsumowania publiczność porównuje swoje spostrzeżenia z tym, co już zostało powiedziane: czy wiele spraw umknęło szefowi?
Na zakończenie ćwiczenia prowadząca zwraca uwagę na to, że szef jest odpowiedzialny nie tylko za to czy jego ludzie wywiązują się ze swoich zadań, ale także jak to robią.

Prowadząca pozwala uczestnikom dobrać się w pary. Jedna osoba z każdej z nich losuje karteczkę, na której dostaje jeden z trzech krótkich komunikatów o tym, jaką postawą ma się odznaczać podczas ćwiczenia (1. Ma być ze swoimi radami natrętna i wręcz wyręczać drugą stronę w podejmowaniu decyzji. 2. Ma zachować umiar w udzielanych radach, tak, aby druga strona miała szansę zdecydować za siebie. 3. Ma wystrzegać się dawania drugiej stronie rad, a tylko ograniczyć się do jej wysłuchania i okazania wsparcia). Zadaniem drugiej jest zwierzenie się rozmówcy z konkretnej i prawdziwej zagwostki, jaka ją trapi (na ile poważna będzie to sprawa zależy oczywiście od danej osoby).
Po 15 minutach prowadzenia rozmów prowadząca prosi zebranych o ich podsumowanie: co osoby zwierzające się ze swoich problemów ceniły w postawie rozmówcy, a co je odstraszało? Po wyczerpaniu tematu prowadząca prosi kilku z uczestników o odczytanie fragmentu opracowania „Prowadzenie zespołu instruktorskiego metodą Stumilowego Lasu” dotyczącego sowy. Następnie prowadząca zapoznaje się także ze zdaniem uczestników na ten tematy poruszone w dwóch ostatnich ćwiczeniach. W razie potrzeby przywoływane są także przykłady z życia.

Prowadząca dzieli zebranych na trzy drużyny. Każda z nich ma za zadanie ułożenie dwóch haseł do gry w „tabu”: do podanych haseł głównych (1. Dobra robota!, 2. Dziękuję! 3. Gratuluję!, 4. Wszystko w porządku?, 5. Wierzę w ciebie!, 6. Co u ciebie słychać?) muszą dopisać po 3 synonimy, jakich nie będzie można użyć tłumacząc swojej drużynie znaczenie wylosowanego hasła. Po 10 minutach na uzupełnienie kart z hasłami drużyny przystępują do gry. Na odgadniecie haseł przygotowanych przez przeciwne drużyny każda grupa ma 2 minuty.
W podsumowaniu prowadząca podkreśla „magiczną” moc użytych zwrotów w kierowaniu zespołem instruktorskim, a następnie prosi kolejne osoby o odczytanie fragmentu opracowania „Prowadzenie zespołu instruktorskiego metodą Stumilowego Lasu” dotyczącego kangurzycy. Jeśli uczestnicy mają jakieś uwagi lub pytania rozszerza zawarte tam treści, a także słucha ich przemyśleń i doświadczeń.

Prowadząca dzieli zebranych na dwie drużyny. Pierwsza ma za zadanie wymyślić jak najwięcej argumentów przemawiających za stwierdzeniem „że dobry szef musi czasem pozrzędzić: uporczywie sprawdzać czy zadania są wykonywane”, druga ma postarać się obalić tę tezę. Po 10 minutach na przygotowanie drużyny kolejno prezentują swoje argumenty – wygrywa ta, która przedstawi ich najwięcej.
W ramach podsumowania odczytany jest kolejny fragment opracowania, po którym każdy może zabrać głos zgodnie z własnymi przekonaniami.

Prowadząca pozwala uczestnikom na wybranie spośród siebie szefa i dwóch zastępców, ponieważ kolejne zadanie przed jakim staną będzie nie lada wyzwaniem.
Mając 60 minut do dyspozycji uczestnicy mają zaplanować i przeprowadzić przedsięwzięcie, które pozwoli im wyrazić wszystkie trzy zasady harcerskiego wychowania (służbę, pracę nad sobą i braterstwo). Ponieważ są zespołem instruktorskim to projekt powinien być niebanalny i godny powtórzenia. Przed realizacją musza uzyskać akceptację prowadzącej. Do dyspozycji mają magazyn programowy szlaku czerwonego (jednym z pomocniczych prowadzących musi być ktoś z kadry stałej szlaku, kto okaże się jednak mało pomocny np. nie będzie odbierał telefonu, będzie robił kłopoty przy wydawaniu materiałów). Innymi przeciwnościami będą kpiące uwagi postronnych obserwatorów (drugi pomocniczy prowadzący) oraz niedowierzanie głównej prowadzącej w to, że projekt ma sens i może się udać. „Przeszkadzacze” powinni być w swoich rolach autentyczni, więc nie nachalni czy niepotrzebnie niegrzeczni, ale jednak jawnie „nie po ich stronie”.
W podsumowaniu prowadząca pyta uczestników, jak wpływały na ich zapał do pracy impulsy płynące ze strony szefa i jego zastępców: Czy zachęcali do działania słowem i czynem? Czy szybko się zniechęcali? Czy przekazywali grupie negatywne emocje wywołane nieprzychylnymi zachowaniami otoczenia? Po tym jak sama grupa oceni postawy swoich przywódców, a prowadząca wyjaśni „mechanizm” ćwiczenia odczytany zostaje kolejny fragment „Prowadzenia zespołu instruktorskiego metodą Stumilowego Lasu”. Prowadząca prosi zebranych o komentarz odnośnie postawy Tygrysa, a także poparcie argumentów za lub przeciw konkretnymi przykładami.

Prowadząca zaprasza zebranych do swobodnej dyskusji nad stwierdzeniem „szef nie może pozwolić, aby jego ludzie się z niego śmiali”.
Po tym, jak każda chętna osoba się wypowie prowadząca daje uczestnikom do odczytania ostatni fragment opracowania, dotyczący Kubusia. Tak jak poprzednio pozwala następnie, aby zebrani odnieśli się do zebranych w nim myśli, a także w razie potrzeby uzupełnia je konkretnymi przykładami z życia.

Na zakończenie zajęć każdy uczestnik dostaje pełen wydruk opracowania „Prowadzenie zespołu instruktorskiego metodą Stumilowego Lasu”.

Prowadząca prosi uczestników o wypełnienie ankiet ewaluacyjnych.