Wbrew pozorom najtrudniejszą częścią nie jest samo techniczne sporządzenie programu pracy. Zarówno w pozycjach harcerskich, jak i zwyczajnie w Internecie łatwo znaleźć informacje odnośnie tego, jak zastosować różne sposoby analizowania sytuacji oraz co to znaczy, że zamierzenia powinny być SMART. Prawdziwą trudnością jest dopilnowanie, aby cały włożony w proces planowania wysiłek miał sens – zapewniał realizację Misji ZHP przy pomocy metody harcerskiej.

Dlatego też głównym celem niniejszego poradnika jest właśnie zaakcentowanie „harcerskości” na każdym etapie programowania pracy gromady/drużyny/kręgu. Zawiera on oczywiście także zasady i praktyczne rozwiązania sprzyjające doskonaleniu umiejętności planowania, w tym odniesienia do źródeł, które dodatkowo rozwijają poszczególne wątki. Najważniejsze jest jednak przyswojenie dwóch podstawowych prawd:

Po pierwsze, że celem wszystkiego, co znajdzie się w programie pracy jednostki musi być wychowanie – jeśli danego działania nie da się wprost powiązać z kształtowaniem u podopiecznych pożądanych w ZHP postaw, jest ono w najlepszym wypadku zbędne, w najgorszym zaś szkodliwe.

Po drugie zaś, że zuchy, harcerze, harcerze starsi i wędrownicy są podmiotem, nie przedmiotem działań, dlatego – z zastrzeżeniem możliwości wypływających z ich rozwoju psychofizycznego – powinni w jak największym stopniu mieć czynny i decydujący udział w planowaniu. Tylko przestrzeganie tych dwóch głównych zasad gwarantuje, że możemy mówić o jednostce harcerskiej, nie zaś kręgu wzajemnej adoracji czy pozalekcyjnym kółku zainteresowań.

Bez wątpienia stworzenie dobrego programu pracy jest wyzwaniem, jest to jednak wysiłek niezbędny, gdyż wedle słów Tadeusza Kotarbińskiego: Zaniedbanie planowania to planowanie zaniedbania.