Prowadząca wita się z uczestniczkami i wprowadza w temat zajęć poprzez opowiadanie: (źródło: http://www.quku.org/zaczelo_sie_od_pomocy,3213.html). Patrycja wraz ze swoją koleżanką Anią, spacerowały po parku. Robiły to zawsze wtedy gdy jednej z nich było smutno z jakiegoś powodu. Lubiły swoje towarzystwo, przyjaźniły się od pierwszej klasy podstawówki. Właśnie zaczęły się wakacje, miały wiele planów. Spacerowały tak około godziny, gdy w pewnym momencie zauważyły, że mały chłopiec na rowerze przewrócił się i mocno uderzył. Patrycja nie czekając na nic pobiegała w kierunku chłopca. Pomogła mu wstać. Okazało się, że nic strasznego mu nie jest. Odetchnęła z ulgą.
- Jak się nazywasz? zapytała Patrycja
- Michał - odpowiedział chłopiec. Byłem tutaj z bratem, ale nie pozwolił mi szybko jeździć więc mu uciekłem. - szybko dodał.
Chodź, zaprowadzę Cię do domu. Patrycja wzięła chłopca na ręce i razem z Anią zaprowadził go do domu. Po drodze dowiedziała się, że ma 5 lat. Gdy stały już przed domem Michał strasznie się bał, że jego rodzice będę źli gdy się dowiedzą, że uciekł swojemu bratu. Patrycja pocieszała go i powiedziała, że porozmawia z jego bratem, by nie mówił nic rodzicom. Patrycja zapukała do drzwi, po chwili pojawił się w nich wysoki, przystojny chłopak. Patrycję zatkało.
- Michał, gdzieś Ty się podziewał- powiedział podniesionym głosem chłopak.
- Sebastian przepraszam, nigdy nie pozwalasz mi jeździć szybko.. więc.. - odpowiedział Michał
Sebastian spojrzał na Patrycja, która nadal trzymała na rękach jego młodszego braciszka. - a Tobie dziękuję, że odprowadziłaś mojego niegrzecznego brata. Dzięki Tobie nic mu nie jest- uśmiechnął się
- Nie ma problemu, tylko chciałam Cię o coś poprosić.. Michał boi się, że będzie miał karę, jeśli rodzice się dowiedzą.. mógłbyś im nie mówić? - uśmiechnęła się
Sebastian uśmiechnął się, powiedział, że zrobi to jeżeli da się namówić na lody. Patrycja z początku nie chciała, ale w ostateczności zgodziła się. Sebastian był bardzo szczęśliwy.
Po wysłuchaniu opowiadania prowadząca zadaje uczestniczkom pytania do tego co przed chwilą opowiedział, np:
Co się stało?
Ile osób uczestniczyło w tym zdarzeniu?
Co się wydarzyło?
Jak miały na imię dzieci?
Kto komu pomógł?

Uczestniczki losują z woreczka wcześniej przygotowane literki, które przyporządkują je do odpowiedniej grupy. Każda z grup jest oznaczona jedną literką z hasła POMOC (załącznik 1), które jest ułożone z literek i powieszone w widocznym miejscu.
Każda z grup otrzymuje papier pakowy i mazaki. Z wykorzystaniem metody „burza mózgów” odpowiadają na pytanie: Kto może potrzebować naszej pomocy? Swoje odpowiedzi grupy prezentują kolejno według liter tworzących hasło.

Dzieci siedzące w tych samych grupach otrzymują kolejne zadanie. Następnym zadaniem jest odegrać scenki związane z pomaganiem. Każda z grup losuje karteczkę, na której napisane są sytuacje. Grupy przygotowują się i kolejno pokazują. Po każdej pokazanej sytuacji ważne jest omówienie z uczestniczkami innych grup jak one zaangażowałyby się w pomoc w takiej sytuacji. Przykładowe sytuacje w załączniku nr 2.

Uczestniczki siadają w kręgu, a ich zadaniem jest wymyślić, co zrobiłyby dobrego dla koleżanki siedzącej po prawej stronie. Przedstawienie pomysłów każdej uczestniczki.

Prowadząca wspólnie z uczestniczkami ustawia tor przeszkód z przedmiotów znajdujących się w pomieszczeniu. Następnie uczestniczki dobierają się w pary. Zadaniem każdej pary jest przejście przez labirynt. Jedna osoba ma zawiązane oczy chustką i musi zaufać osobie pomagającej, która ma przeprowadzić przez przeszkody trzymając za rękę z punktu A do punktu B. Należy pamiętać, aby każde dziecko miało szansę odegrać rolę niewidomego oraz osoby pomagającej. Prowadząca prosi jednak, aby uczestniczki pomagały sobie tylko dotykiem, bez używania słów. Po ćwiczeniu prowadząca pyta o uczucia dzieci po odegraniu ról.

Prowadząca prosi uczestniczki aby stworzyły tygodniowy plan pomocy najbliższym. Na każdy dzień tygodnia planuje jedną czynność do wykonania. Jeżeli wykona jedną każdą czynność zaznacza ją słoneczkiem. Podsumowanie tygodniowego planu na następnych zajęciach. Przykładowy wzór planu w załączniku nr 3.

Podsumowanie zajęć metodą niedokończonych zdań: Kiedy pomagam to czuję....